Ακούς πως στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο γίνεται και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Επόμενο.
Από τότε που συστήθηκαν οι ΠΑΕ, το καλοκαίρι του 1979, ο χώρος του ποδοσφαίρου πλουτίστηκε και μ’ αυτή την αλεπουδιά. Εύκολα.
Νομιμοποίηση μαύρου χρήματος με τη μεταγραφή ποδοσφαιριστή.
Επιτόπου… εξαγνίζονται πακέτα από έσοδα ανομολόγητων πηγών της προεδράρας.
Πάντα κάποιος κάνει την αρχή. Το ξεκίνησε ο πολύ γνωστός μαγαλοεπιχειρηματίας, πρώην πρόεδρος ομάδας.
Αν και η συγκεκριμένη παρανομία δεν χρειάζεται δάσκαλο, κάποιον πρωτοπόρο για να δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο φοροδιαφυγής.
Γίνεται, λοιπόν, η πώληση ποδοσφαιριστή π.χ. μ’ ένα εκατομμύριο και στα βιβλία της ΠΑΕ περνάνε δέκα εκατομμύρια. Τόσα φέρεται να εισέπραξε η ΠΑΕ, η χρεωμένη στην προεδράρα της.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνον τα στημένα ματς, οι δωροδοκίες και τα χαρτζηλίκια σε δημοσιογράφους και άλλα λαμόγια που δεκαετίες παραμένουν χρήσιμοι στα πόστα τους ως ενωσιάρχες, διαιτητοπατέρες, διάφοροι νταβατζήδες, κάποιοι από τους οποίους γίνονται ακόμα και μεγαλομέτοχοι μικρών ΠΑΕ.
Παίζει και το «καθάρισμα» μαύρου χρήματος. Αντιληπτό πως ξέπλυμα κάνει όποιος κερδίζει και μαύρο χρήμα, κι αυτό ίσως είναι ένα κίνητρο να μπλέξει με το ποδόσφαιρο.
