Κάποτε η Ναυπηγική ήταν η πρώτη βιομηχανία της χώρας.
Η φωτογραφία στο ΤΙΜΕ με τον Νιάρχο ανάμεσα στις γιγαντιαίες προπέλες και μπροστά από το νεόδμητο σούπερ τάνκερ του, ήταν εδώ, στην Ελλάδα.
Στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που μαζί με τα άλλα δύο ναυπηγεία
στην Ελευσίνα και την Σύρο και όλη την Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα, αλλά και τα έσοδα από την ναυτιλία και το εφοπλιστικό κεφάλαιο βγάζανε το 15% του ΑΕΠ της Ελλάδας.
Και από δίπλα η Χαλυβουργική των Αγγελόπουλων να βγάζει το καλύτερο ατσάλι του κόσμου.
Και μην ακούσω τίποτα αηδίες για εκμετάλλευση του προλεταριάτου και άλλα συναφή. Οι μισθοί ήταν μισθάρες.
Ο θείος μου ο Γιάννης, ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, σε ηλικία 19 ετών, δούλεψε τη δεκαετία του ’60 ασκούμενος στους γερανούς στα «Ελληνικά Ναυπηγεία» και μέσα σε έξι μήνες αγόρασε ένα μεταχειρισμένο Jeep Willies.
Γνώρισα τεχνίτες – δουλευταράδες στο Πέραμα, από κείνα τα θηρία που κατεβαίνουνε στα διπύθμενα και στα ύφαλα του κήτους και καθαρίζουνε τα τάνκια μέσα από ανθρωποθυρίδες, που μόνο γάτες χωράνε, αλλά καθαρίζανε και 3.000 το μήνα. Το λιγότερο.
Γνωρίζω εξειδικευμένους οξυγονοκολλητές στα σιδηροελάσματα, που δεν αμείβονται με «μεροκάματο» αλλά με αμοιβή έργου και απίθανα ποσά, διότι είναι άφθαστοι και αναντικατάστατοι στην συγκόλληση.
Οι εφοπλιστές μας μάλιστα, τους εμπιστεύονται τόσο, ώστε τους παίρνουν μαζί τους στα ανά τον κόσμο ναυπηγεία που χτίζουν τα πλοία τους, μαζί με τα συνεργεία τους, διότι αναγνωρίζονται και από τους συναδέλφους τους οι καλύτεροι στο είδος τους ανά την υφήλιο.
Η θάλασσα έχει πολλά λεφτά. Μα πολλά λεφτά. Και έχουμε την πρώτη πλοιοκτησία στον πλανήτη. Όχι τη δεύτερη. Την πρώτη.
Με το 25% του συνολικού τονάζ της παγκόσμιας ναυτιλίας να βρίσκεται σε ελληνικά χέρια. Και κάποτε βγάζαμε τους πρώτους καπετάνιους και μηχανικούς στον κόσμο.
Ακόμα κρατάμε εκεί. Και είχαμε την τεχνογνωσία του κόσμου όλου μαζεμένη εδώ.
Το πρώτο 300ρι τάνκερ στον πλανήτη που κάποτε έφτιαξε ο Ωνάσης, με τα τοξωτά ελάσματα στ’ αμπάρια για να μην κρακελάρει το κήτος στα μεγάλα κύματα, σχεδιάστηκε εδώ, στην Ελλάδα.
Οι Ιάπωνες που το φτιάξανε πιστεύανε ότι θα σπάσει στην καθέλκυση. Και όταν το είδαν να πλέει σαν βάρκα, τραβάγανε τα μαλλιά τους.
Αυτοί ήμασταν κάποτε στη θάλασσα. Και κατορθώσαμε το απίθανο. Κλείσαμε τα ναυπηγεία μας. Όλα.
Και μέχρι πριν λίγο καιρό είχαμε και τα τρία ελληνικά ναυπηγεία κλειστά και την Ζώνη στο Πέραμα νεκρή.
Ε, αυτά, μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Ή μάλλον, γίνονταν. Διότι, σήμερα και τα τρία ναυπηγεία είναι σε λειτουργία και το Πέραμα ξαναγεννήθηκε.
Να είμαι ειλικρινής: Δεν πίστευα ότι αυτό θα ξαναγίνει.
Τούτο ήταν πιο δύσκολο κι από το Ελληνικό, με την Αρχαιολογική Υπηρεσία που ήθελε τα σκουριασμένα κουφάρια των αεροπλάνων να μείνουν in situ.
Πιο δύσκολο κι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού στο Βοτανικό, που οι «ενεργοί πολίτες» ήθελαν να ανακηρυχθεί in natura ζώνη για να κάνουν φωλιές οι κορμοράνοι.
Τα ναυπηγεία είχαν γίνει η αξονική τομογραφία της παράλυτης και ανήμπορης Ελλάδας. Και μην γελιέται κανένας:
Η Αριστερά δεν τα ξανάνοιξε και δεν σκόπευε ΠΟΤΕ να τα ξανανοίξει, όχι μόνο γιατί δεν μπορούσε (αυτό είναι βέβαιο), αλλά, ακόμα χειρότερα, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ.
