ena tsipouraki
Ο “γιος της πλύστρας” δεν ειπώθηκε εν τη ρύμη του λόγου, ούτε κατά λάθος.
Ο “γιος της πλύστρας” υποδηλώνει κάτι πιο βαθύ : υποδηλώνει όλον τον αισχρό σουσουδισμό της σύγχρονης (woke-λοατκι+) Διεθνιστικής Αριστεράς, η οποία απεχθάνεται τον “γιο της πλύστρας”, τον “κυρ-Παντελή”, τους “deplorables”, ή αλλιώς τον μέσο άνθρωπο, αυτόν τον «ομοφοβικό φασίστα & ακροδεξιό», επειδή πιστεύει ότι υπάρχουν δυο και όχι εξήντα δύο φύλα, επειδή κάνει ακόμη τον σταυρό του και επειδή δακρύζει όταν ακούει τον εθνικό ύμνο.
Για τη σύγχρονη Νεοταξίτικη Αριστερά, που κάποτε έλεγε ότι υπερασπιζόταν τους φτωχούς και τους αδύναμους, “ο γιος της πλύστρας” έχει γίνει πια βρισιά και δεν καταβάλει και ιδιαίτερη προσπάθεια για να το κρύψει.
Και για όσους είναι κολλημένοι σε παρωχημένα κουτάκια και ξεπερασμένα ερμηνευτικά σχήματα.
Ας έχουν στο μυαλό τους αυτό:
Ζούμε στην εποχή που ο “γιος της πλύστρας” ψηφίζει Δεξιά, ψηφίζει Τραμπ, Φάρατζ και Λεπέν.
Ενώ οι Ακρίτες με τις εσωτερικές πισίνες και τα… χλιδάτα αποκούμπια στο Λονδίνο ανήκουν στον χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Προόδου.
Και διαδηλώνουν με υψωμένη την γροθιά ενάντια στις αδικίες αυτού του κόσμου….
ΥΓ: Όσοι νομίζουν ότι βδελύγματα τύπου Ακρίτα υπάρχουν μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ, μα πάρα πολύ γελασμένοι.
Άλλωστε η σύγχρονη «Αστική Δημοκρατία» και η «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» που μας έλεγε ο Τζέφρεϊ, δεν σταμάτησαν να υπάρχουν μετά τα μνημόνια και τη Χρεωκοπία….
