Είναι μια ξεχασμένη ιστορία πού αφορά το διαμαντένιο νησί τής Σκιάθου, εκτυλίχτηκε κατά την διάρκεια τού Β΄Π.Π και ίσως μόνο οι παλιοί Σκιαθίτες θα θυμούνται.
Στις 23 Αυγούστου τού 1944, οι ναζί κατακτητές, μαζί μέ Ελληνες ταγματασφαλίτες, λεηλατούν σπίτια, σκοτώνουν ανθρώπους, πυρπολούν το νησί σέ αντίποινα για την απαγωγή από τούς αντάρτες, τού Γερμανού Διοικητή Βορείου Αιγαίου Γιόζεφ Αντλερ.
Ενας αδίστακτος, κυνικός και άπληστος Γερμανός Αξ/κός, ήταν ό φόβος και ό τρόμος των Νησιωτών.
Είχε πλουτίσει από τα μιλιούνια των λιρών πού έκλεβε από τούς ντόπιους και είχε το παρατσούκλι ο “Μιλιούνης”.
Με απόφαση τού Συμμαχικού Στρατηγείου τής Μέσης Ανατολής, αποφασίσθηκε ή απαγωγή του.
Ετσι, στις 12 Αυγούστου τού 1944, όταν ό Μιλιούνης Αντλερ έφτασε στην Σκιάθο, προερχόμενος από την Σκόπελο με το πλοίο ΟΥΡΑΝΟΣ μια ομάδα ανταρτών τον μπαγλάρωσε και τον ξαπόστειλε με ένα Αγγλικό υποβρύχιο στην Αίγυπτο.
Οι Σκιαθίτες, με την νεώτερη ιστορία τού τόπου τους να ξεκινά από την επανάσταση τού 1821 και την πολιτιστική κληρονομιά πού τούς άφησαν λόγιοι και προσωπικότητες, θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους, να λατρεύουν τον σμαραγδένιο τόπο τους και να σέβονται τον πολιτισμό τους και την κουλτούρα τους.
Διαβάζοντας όμως κάποιος πρόσφατα ότι ξεπουλιούνται στο νησί μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, σέ Γερμανούς, κινέζους, βλάχους, Σαρακατσαναίους βουκόλους, τσομπαναραίους, πού είδαν θάλασσα πρώτη φορά όταν παρουσιάστηκαν φαντάροι στην Καλαμάτα, φοβάμαι ότι το νησί θα χάσει την αυθεντικότητά του.
Αν ζούσε ό μπάρμπα Αλέξανδρος και έβλεπε αντί για λιαστά χταπόδια, προβατίνες, αντί για το ιώδιο μύριζε τσίκνα από σπληνάντερα και κοντοσούβλια, θα τούς είχε περάσει όλους με το παλαμάρι του ροδέλα.
Πάντα με αγάπη
Αντώνης Φορλίδας
Αμβέρσα.
