AΠΟ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Συνένοχος έτσι αισθάνομαι!
Ο οδηγός της μηχανής θα μπορούσε νάναι δικό μου παιδί η αδελφός μου!
Ποιόν έβλεπε να οδηγεί έτσι; Eμένα!
Αυτοί που παρκάρουν όπου δεν επιτρέπεται, αυτοί όλοι είμαι εγώ, που παρκάρω έτσι για λίγο μωρέ, για έναν καφέ, για να πάρω ψητά από την Ρούμελη!
Πως έγινα έτσι δεν ήμουν!
Ο συσσωρευμένος αδιάθετος θυμός μου! Αυτός!
Η σιωπή, το χαμήλωμα του κεφαλιού σ αυτόν που μου κουνιέται, πως είναι κάποιος κ τον φοβάμαι κ δεν μιλώ.
Ο εργοδότης;
Ο πολιτικάντης;
Ο σύντροφος;
Οι συνθήκες μ έκαναν να μεγαλώσω έτσι τα παιδιά μου! Σε χτύπησε; χτύπα τον κ εσύ!
Έμαθα καλά στην κόρη μου να βρίζει όταν οδηγεί κ κάνει λάθη, εγώ με τον θυμό μου. Έκανα τα παιδιά μου κατ εικόνα..
Ο αντικατροπτισμός μου.
Αναρχία κ μπάχαλο! Κι εμένα με συμφέρει. Αλλιώς θα τ άλλαζα.
Θα είχα απαιτήσεις από αρχές, δημοτικές, αστυνομικές κλπ.
Η κοινωνία δεν είναι κάτι αόριστο. Εγώ, εγώ είμαι η κοινωνία. Εγώ λοιπόν το σκότωσα.
Εγώ!Με την ανοχή κ την σιωπή μου, για να ξεθυμαίνω τον θυμό μου, αυτόν τον μαζεμένο.
Παρανομώ γιατί είμαι δειλός άνθρωπος, έτσι ανακουφίζομαι! νοιώθω μάγκας!
