«Αγοράστε εξοχικά στην Ελλάδα, οι τιμές έχουν πέσει».
Επόμενο ήταν να ξεκινήσουν τέτοιου τύπου διαφημιστικές καμπάνιες, στο εξωτερικό κι όχι από Έλληνες.
Είχαν μυρίσει κονόμα κάποιοι επαγγελματίες, και έβαλαν μπροστά να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία όπως κάθε φορά.
Ότι στην Ελλάδα ο κόσμος έχει σφιξίματα και για να τα βγάλει πέρα πουλάει όσο όσο, χωράφια, οικόπεδα, σπίτια. Θεμιτό. Γιατί, όχι.
Και να κερδίσουν χρήματα οι ξένοι και εμείς να βγούμε ωφελημένοι.
Άλλο ο τουρίστας ο μπαίνω βγαίνω μετά από πέντε ή δέκα μέρες, κάνω τα μπάνια μου, μαζεύω ήλιο και επιστρέφω στη βάση μου.
Κι άλλο αυτός που θα αγοράσει γη ή έτοιμο σπίτι και θα έχει μια σταθερή παραμονή στη χώρα κάθε χρόνο, από τρεις έως πέντε μήνες, ίσως και περισσότερο διάστημα.
Με την αγορά ακινήτου και μπάζει συνάλλαγμα και τον έχεις πελάτη ως ”μόνιμο τουρίστα”.
Με τα μισά λεφτά, λοιπόν, απ’ όσα χρειαζόταν, ίσως και ακόμα λιγότερα, μέχρι πριν 5-10 χρόνια, ο μέσος Ευρωπαίος, της μεσαίας τάξης γινόταν ιδιοκτήτης οικίας κοντά σε παραλία ή σε μια πλαγιά με θέα κι έχει όλο δικό του το μοναδικό ήλιο της Ελλάδος.
Προσωπικά αν ήμουν Ευρωπαίος δεν θα την έκανα στην Ελλάδα. Μαλάκας δεν είμαι να έρθω σε χώρα και να κινδυνεύω. Να μην έχω ήσυχο ύπνο.
Καλό, πολύ καλό, ευνοϊκό το μισοτιμής, κι αν αύριο μετανοιώσω, δεν θα βγω χαμένος διότι τα λεφτά μου θα τα πάρω πίσω, αν πουλήσω.